Linia poleceń Win XP

Jesteście przyzwyczajeni do posługiwania się systemem Windows
XP za pomocą myszy oraz kolorowych okien? Jednak gra?czny
interfejs nie jest jedynym sposobem komunikowania się z systemem.
Systemy starsze niż Windows z powodzeniem korzystały ze znakowych
form komunikowania się z użytkownikiem. Dopiero Microsoft i Apple
zaprezentowały rozwiązania, które przyniosły rewolucję w zakresie
wyglądu i interfejsu systemów operacyjnych. Mimo to nawet dziś
wielu użytkowników preferuje tekstową formę komunikacji. Nie jest to
bynajmniej fanaberia zagorzałych przeciwników Billa Gatesa. Po prostu
okazuje się, że do wykonania wielu zadań wiersz poleceń jest znacznie
bardziej predestynowany niż osławione już okienka. Z powyższych
względów żaden system nie może sobie pozwolić na całkowite
zrezygnowanie z linii poleceń. Ma ją więc także Windows XP. Jak z niego
korzystać, dowiecie się w tym haśle.



W jaki sposób pracować z wierszem poleceń?
Podczas pracy z systemem możecie znacznie usprawnić korzystanie
z komputera, wykorzystując wiersz poleceń (cmd) systemu
Windows. Szczególnie interesujące wydają się w tym zakresie
polecenia pogrupowane w tzw. potoki oraz pewne specyficzne
i mniej znane argumenty popularnych poleceń tekstowych.
Dzięki linii poleceń będziecie mogli zautomatyzować
wiele codziennych czynności, a także poznacie alternatywne
formy wykonywania niektórych czynności.
Odkryjecie między innymi, że dzięki linii poleceń
można łatwo przygotować np. spis treści płyty CD
zawierającej wiele plików MP3. Ponadto, znajomość
wiersza poleceń pozwoli Wam dotrzeć szybko do
wielu informacji, których normalnie musielibyście
długo szukać wśród wielu okien systemu operacyjnego.
Wreszcie, dzięki linii poleceń znacznie przyspieszycie
swoją pracę poprzez łączenie kilku komend
w jednym poleceniu.
Windows XP został wyposażony w wiersz poleceń CMD, służący
do wykonywania poleceń oraz uruchamiania programów
i skryptów. Można za jego pomocą otworzyć kilka sesji wiersza
poleceń, z których oczywiście każda jest chroniona przed błędami
mogącymi się pojawić w innych sesjach.
Jak uruchomić wiersz poleceń?
Uruchomienie wiersza poleceń jest bardzo proste i możecie tego
dokonać na kilka różnych sposobów:
# Kliknijcie przycisk Start/Uruchom, następnie wpiszcie CMD
i wciśnijcie Enter . Kolejne sesje CMD możecie uruchamiać
w ten sam sposób lub w otwartej już sesji wpiszcie polecenie
start lub start cmd (każde polecenie powinniście oczywiście
potwierdzać przyciskiem Enter ). Zakończyć daną sesję
możecie, wydając polecenie exit.
# Inny sposób to kliknięcie menu Start/Wszystkie programy/
Akcesoria i następnie Wiersz polecenia.
# Możecie również w folderze %SystemRoot%\System32 dwukrotnie
kliknąć ikonę Cmd.
%SystemRoot% jest zmienną oznaczającą katalog,
w którym został zainstalowany system operacyjny.
Możecie zatem, wpisując ścieżkę do jakiegoś
katalogu, wpisać rzeczywisty katalog, w którym
nagraliście system operacyjny lub właśnie zmienną
%SystemRoot%. Efekt będzie taki sam.
Rysunek 1. Widok wiersza poleceń nie jest może zachęcający, ale należy
pamiętać, że za tym ponurym, czarnym tłem ukrywają się prawdziwe możliwości
systemu operacyjnego
CMD nie jest jedynym wierszem poleceń
w Windows XP. Inne formy wiersza poleceń to między
innymi polecenie Uruchom z menu Start oraz
paski narzędzi Adres Eksploratora oraz Internet
Explorera.
Wszystkie wiersze poleceń Windows potrafią uruchamiać aplikacje
(przy czym w przypadku Internet Explorera musicie podać
dokładną do nich ścieżkę). CMD wyróżnia się tym, że pozwoli
Wam na wykonywanie zewnętrznych poleceń systemowych .
takich, które nie mają postaci zewnętrznych plików exe.
Aby skorzystać z systemu pomocy wiersza poleceń,
musicie wpisać nazwę polecenia, a następnie /? (lub
help i nazwa polecenia).
Funkcja AutoRun
Do ciekawszych technik związanych z wierszem poleceń należy
możliwość używania funkcji AutoRun do wykonywania poleceń
z jednoczesnym uruchomieniem samego wiersza poleceń.
Funkcja AutoRun jest odpowiednikiem wiersza poleceń dla
dawnego mechanizmu wsadowego Autoexec. Domyślnie wiersz
poleceń wykonuje podczas swojego uruchomiania wszystko, co
odnajdzie w dwóch następujących wartościach rejestru:
# HKEY_LOCAL_MACHINE\Microsoft\Command\Processor\
AutoRun,
# HKEY_CURRENT_USER\Software\Microsoft\Command\
Processor\AutoRun.
Wartość AutoRun w kluczu HKEY_LOCAL_
MACHINE odnosi się do wszystkich kont użytkownik
ów na danym komputerze. Wartość AutoRun
w kluczu HKEY_CURRENT_USER dotyczy jedynie
konta bieżącego użytkownika. Jeśli w systemie
występują obie wartości, obie są wykonywane, przy
czym HKEY_LOCAL_MACHINE przed HKEY_
CURRENT_USER.
Polecenia zapisane w powyższych kluczach (wartościach
AutoRun) zostaną wykonane wraz z uruchomieniem wiersza
poleceń. Wpierw jednak w podanych kluczach rejestru musicie
stworzyć wartość AutoRun typu ciąg (string). W niej z kolei
wpiszecie wymagane polecenia dokładnie tak, jakby były one
wpisywane bezpośrednio w wierszu poleceń.
W przyszłości, kiedy konieczne będzie uruchomienie
wiersza poleceń bez uruchamiania poleceń zapisanych
w AutoRun, wystarczy w polu Start/Uruchom
wpisać: cmd /D (zamiast samego cmd).
Codzienność może przynieść wiele sytuacji, w których skorzystanie
z funkcji AutoRun będzie bardzo przydatne. Będą to zazwyczaj
sytuacje, kiedy konieczne jest zautomatyzowanie jakiejś
operacji. Na przykład dzięki AutoRun będziecie mogli wymusić
każdorazowe uruchamianie programu chkdsk (testuje stan dysk
ów twardych) czy programu antywirusowego podczas uruchamiania
linii poleceń. Poniżej znajdziecie jeszcze inny, praktyczny
przykład użycia AutoRun . będzie to uruchomienie linii poleceń
w konkretnym, najczęściej przez Was używanym katalogu.
W przypadku, gdy system Windows został zainstalowany
na dysku D: (gdzie też znajdzie się folder
Documents and Settings), a Wy będziecie chcieli
przechowywać dane w katalogu np. Moje dokumenty
na dysku C: (innymi słowy, traktujcie ten katalog
jako roboczy), możecie użyć funkcji AutoRun po to,
aby bieżącym katalogiem po otwarciu wiersza poleceń
był zawsze folder C:\Moje dokumenty, a nie D:
lub D:\Documents and Settings.


W tym celu stwórzcie wpis AutoRun typu string:
> Kliknijcie Start/Uruchom, wpiszcie regedit i wciśnijcie OK.
> Przejdźcie do klucza HKEY_LOCAL_MACHINE \Software\
Microsoft\Command Processor i kliknijcie go w lewej części
okna, prawym przyciskiem myszy.
> Następnie wybierzcie Nowy i Wartość ciągu, zapisując w nim
polecenie: cd c:\Moje Dokumenty.
Rysunek 2. Okno edytora rejestru wraz z listą dostępnych kluczy
Uruchamianie programów za pomocą wiersza poleceń
W wierszu poleceń możecie uruchamiać programy wszelkiego
rodzaju, w tym programy Windows XP, MS-DOS oraz wcześniejszych
wersji Windows. Pamiętajcie o podaniu ścieżki do
pliku. Nie musicie jej podawać, jeśli program jest uruchamiany
z poziomu katalogu, w którym został zainstalowany, a także
wtedy, gdy ścieżka do niego wpisana została do zmiennej środowiskowej
PATH. Możecie to sprawdzić za pomocą zakładki
Zmienne środowiskowe w Panel sterowania/Zaawansowane.
Poszczególne programy po ich uruchomieniu różnie
wpływają na wiersz poleceń. Programy działające
w trybie tekstowym będą działać w oknie wiersza
poleceń. Program działający w trybie graficznym
Windows uruchomi się w swoim własnym oknie.
W starszych systemach Windows uruchomienie programu tekstowego
blokowało sesję wiersza poleceń, dopóki program nie
zakończył działania. Na szczęście w Windows XP i 2000 regułą
jest zachowanie odwrotne (sesja pozostaje niezablokowana
mimo uruchomienia programu). Jeśli jednak jest to konieczne,
istnieje możliwość przywrócenia zachowania znanego ze starszych
systemów. Wystarczy, że uruchomicie program za pomocą
następującego polecenia (oczywiście w wierszu poleceń):
start /wait nazwa_programu.exe.
/wait to nie jedyny użyteczny przełącznik polecenia
start dostępny w wierszu poleceń. Kolejnymi są /min
oraz /max, które pozwalają otwierać programy w zminimalizowanym
lub zmaksymalizowanym oknie. Za
pomocą polecenia start możecie także wymusić poja-
wienie się określonego tytułu w oknie programu znakowego.
Wystarczy, że przed nazwą programu umieścicie
pożądany tytuł okna (w cudzysłowie) np.: start .Mój
program. /wait nazwa_programu.exe. Nazwy i funkcje
wszystkich przełączników polecenia start możecie
obejrzeć dzięki wykonaniu polecenia start /?.
Pomiędzy sesjami wiersza poleceń oraz pomiędzy uruchomionymi
w cmd programami tekstowymi możecie przełączać się
znaną kombinacją klawiszy Alt Tab .
Przy korzystaniu z wiersza poleceń zwróćcie uwagę na argumenty
/C oraz /K, które pozwolą Wam uruchomić dodatkową
sesję wiersza poleceń oraz uruchomić określone polecenie lub
program. Najprostszy sposób ich użycia wymaga wpisania
w aktywne pole okna Uruchom linii cmd /K lub /C ciąg_polecenia.
Brak argumentu spowoduje, że system operacyjny
zignoruje ciąg następujący po cmd.
Argumenty /C oraz /K różnią się między sobą. Mianowicie /C
przerywa sesję jak tylko ciąg polecenia zostanie wykonany, zaś
/K pozostawia sesję wiersza poleceń działającą po wykonaniu
polecenia.
Jeśli dołączycie inne niż /K i /C argumenty do polecenia,
to argumenty /C i /K muszą być ostatnimi
argumentami przed samym poleceniem. Na przykład
kliknijcie Start/Uruchom i w pole dialogowe wpiszcie
polecenie: cmd /C ping adres_serwera_dns >
nazwa_pliku.txt
Powyższe polecenie spowoduje, że okno wiersza poleceń tylko
na chwilę pojawi się na ekranie, a po wykonaniu polecenia zaraz
zniknie. Za to rezultat polecenia możecie odnaleźć w zadanym
pliku tekstowym. Argument /C okazuje się przydatny wszędzie
tam, gdzie istnieje potrzeba szybkiego i jednorazowego wykonania
jakiejś operacji.
Innymi przydatnymi argumentami wiersza poleceń są: cmd [/a]
[/u] [/q] [/d] [/e:on] [/e:off] [f:on] [f:off]. Oznaczają one:
# /A i /U pozwalają określić system kodowania tekstu przekazywanego
do pliku lub urządzenia (/A dla ANSI oraz /U dla
Unicode).
# Argument /Q pozwala uruchomić Wam wiersz poleceń
z wyłączonym tzw. echem. Wyłączenie echa pozwala na
nieumieszczanie w pliku wsadowym linii @echo off ukrywającej
wyświetlanie poleceń zapisanych w tym pliku
wsadowym. Do ponownego włączenia echa konieczne
jest wpisanie w wierszu poleceń echo on i potwierdzenie
Enter .
# /D . argument ten wyłącza wykonywanie wszystkich poleceń
AutoRun określonych w rejestrze.
# Argumenty /E:on oraz /E:off pozwalają odpowiednio na
unieważnienie oraz przywrócenie bieżących ustawień rejestru
w stosunku do rozszerzeń poleceń.
# Argumenty /F:on oraz /F:off pozwalają na unieważnianie
i przywracanie bieżących ustawień rejestru do uzupełnienia
nazw plików i katalogów.
Rozszerzenia poleceń
Przy okazji argumentu /E:on oraz E:off pojawiło się pojęcie rozszerzenia
poleceń. Rozszerzenia poleceń są zmianami lub dodatkami
do poleceń wewnętrznych: del, erase, color, cd, chdir, md,
mkdir, promet, pushd, popd, set, setlocal, endlocal, if, for, call,
shift, goto, start, assoc, ftype.
W systemie Windows XP rozszerzenia poleceń są
domyślnie włączone. Dzięki nim nie jest konieczne
podawania ścieżek w cudzysłowie, w przypadku gdy
nazwy katalogów i plików zawierają spacje. Pełną
listę rozszerzeń dla każdego z powyższych poleceń
możecie obejrzeć po wydaniu polecenia: nazwa_polecenia
/?
Wiersz polecenia oferuje Wam także funkcję uzupełniania nazw
plików i katalogów. Wpisanie początku nazwy długiego pliku
i wciśnięcie klawisza Tab spowoduje, że wiersz poleceń zaproponuje
dalszą nazwę pliku.
W kontekście funkcji uzupełniania dostępnych wraz
z Tab ważna jest rola argumentów /F:on oraz /F:off.
Użycie tego pierwszego uruchomi sesję wiersza poleceń
z kombinacją klawiszy Ctrl D jako mechanizmem
uzupełnienia ścieżki oraz Ctrl F jako uzupełnieniem
nazwy pliku. Z kolei /F:off uruchomi sesję wiersza poleceń
bez jakichkolwiek funkcji uzupełniania nazw.
Edycja wiersza poleceń
Przy pracy z wierszem poleceń okazuje się, że czasem trzeba
wielokrotnie powtarzać wpisywanie pewnych (najczęściej długich)
ciągów nazw i poleceń. Po pewnym czasie staje się to
dość męczące, szczególnie w sytuacji, kiedy popełniliście błąd
w ciągu i chcecie go poprawić bez ponownego wpisywania
polecenia od początku.
Na szczęście Windows XP jest wyposażony w zespół funkcji
przywołujących na ekran poprzednie polecenia i pozwalających
je edytować:
# . przywołuje wcześniejsze polecenie w historii poleceń,
# . przywołuje następne polecenie w historii poleceń,
# . przechodzi w lewo o jeden znak,
# ! . przechodzi w prawo o jeden znak,
# Page Up . przywołuje najwcześniejsze polecenie w historii
poleceń,
# Page Down . przywołuje najnowsze polecenie w historii
poleceń,
# Ctrl . przechodzi w lewo o jedno słowo,
# Ctrl ! . przechodzi w prawo o jedno słowo,
# Home . przechodzi na początek linii,
# Esc . przechodzi na koniec linii,
# F7 . wyświetla historię poleceń w podręcznym menu,
# F8 . wyświetla polecenia rozpoczynające się od znaków
obecnych w bieżącym poleceniu,
# Alt F7 . czyści historię poleceń.
System Windows XP umożliwia Wam także używanie symboli
wieloznacznych: ? oraz *. Znak zapytania oznacza dowolny
pojedynczy znak w nazwie pliku, z kolei gwiazdka odpowiada
dowolnej liczbie znaków.
Symbole poleceń
Symbole poleceń to potężny mechanizm nadający operacjom
wykonywanym w wierszu poleceń niesłychaną elastyczność.
Kiedy raz opanujecie zasady kontrolowania danych wejściowych
i wyjściowych, nie będziecie już chcieli często wracać
do graficznego interfejsu użytkownika. Symbole poleceń umożliwiają
Wam uzyskiwanie danych w takiej postaci i w takich
miejscach, aby były one użyteczne i dostępne dla kolejnych
programów. Okazuje się, że programy domyślnie:
# pobierają wszystkie dane wejściowe jako linie tekstu wpisane
z klawiatury,
# wysyłają dane na ekran w postaci tekstu,
# po zakończeniu działania zwracają tzw. konkretną wartość
w celu wskazania wyników programu.
Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, aby te domyślne zachowania
zmienić i tym samym pobrać dane z pliku, wysłać je na
drukarkę, a wynik z ekranu zapisać w pliku tekstowym. Służą
do tego określone symbole, umożliwiające kontrolowanie przepływu
danych. Poniżej zaprezentowane są wybrane i najbardziej
użyteczne symbole poleceń:
# > . przekierowuje dane wejściowe do pliku, np.: dir /b plik.
bat > nazwa_pliku.txt,
# < . przekierowuje dane wyjściowe z pliku, np.: sort <
nazwa_pliku.txt,
# >> . dołącza przekierowane dane wyjściowe do istniejących
danych, np.: dir /b nazwa_pliku.bat >> plik.txt,
# | . symbol potoku, przekazuje dane wyjściowe z jednego
programu do drugiego, np.: dir c:\winnt\system32 /o:n /w |
more. Polecenie dir pobiera listę plików w kolejności alfabetycznej
ze wskazanego katalogu i grupuje w dwukolumnowym
układzie, a następnie przekazuje wynik pobrania do
polecenia more, które pozwala wyświetlić wyniki polecenia
dir ekran po ekranie,
# & . oddziela różne polecenia zapisane w jednej linii, np.: cd
c:\Moje dokumenty & mkdir Enter,
# && . uruchamia polecenie znajdujące się za symbolem &&
tylko wtedy, gdy polecenie przed tym symbolem zostało
wykonane z powodzeniem, np.: ping 213.180.130.200 &&
tracert 213.180.130.200,
# || . uruchamia polecenie znajdujące się za symbolem || tylko
wtedy, gdy polecenia przed tym symbolem zakończyło się
błędem, np.: ping adres_ip_serwera_dns || ipconfig /all,
# ^ . kolejny z symboli traktowany jest jako zwykły znak,
# (and) . grupuje polecenia.
Symbol potoku
Kilka dodatkowych słów wymagają symbole | (potok) oraz &:
# Potok | umożliwi Wam przekazanie danych wyjściowych
jednego programu do drugiego jako danych tego drugiego
programu, np.: help cd | more przekazuje wynik polecenia
help cd do polecenia more.
# Symbol & pozwoli Wam łączyć różne polecenia w jednej
linii, przy czym kolejne polecenia są wykonywane niezależnie
od wyników poleceń wcześniejszych, np.: copy plik.txt &
edit plik.txt.
Wiersz poleceń zapewnia także skróty klawiszowe wstrzymujące
i anulujące wykonywanie poleceń. Aby wstrzymać
wykonywanie polecenia, możecie wcisnąć klawisze Ctrl+S
albo Pause. Wciśnięcie następnie dowolnego klawisza wznowi
wykonywanie polecenia. Aby anulować polecenie, musicie
wcisnąć kombinację Ctrl C lub Ctrl Break . Obie spowodują
anulowanie polecenia i przywrócą dostępność wiersza
poleceń.
Używanie poleceń
Oferta wiersza poleceń systemu Windows jest dość bogata.
Użytkownik/administrator zaznajomiony z poleceniami tekstowymi
dostępnymi w systemie jest w stanie za pomocą wiersza
poleceń sprawnie i elastycznie zarządzać swoim systemem.
Opanowanie zasad pracy, składni i funkcji poszczególnych
narzędzi tekstowych i samego wiersza poleceń może wydawać
się początkowo trudne. Niemniej jednak po nabraniu pewnej
biegłości nie będziecie mogli sobie wyobrazić pracy poza nim.
Poniżej pokażemy Wam możliwości najbardziej rozbudowanych
poleceń tekstowych systemu Windows XP, umożliwiających
zarządzanie różnymi aspektami pracy systemu operacyjnego.
Informacje o składni i funkcjach każdego polecenia
można uzyskać, wykonując polecenie: nazwa_polecenia
/?
Polecenia usprawniające zarządzanie systemem
AT.exe . służy do definiowania zadań uruchamianych przez usługę
Harmonogram zadań o zadanym przez użytkownika czasie.
Składnia:
AT [\\nazwa_komputera] [ [id] [/delete] | /delete [/yes]]
AT [\\nazwa_komputera] czas [/interactive] [/every:data[,.] |
/next:data[,.]] .polecenie.
Gdzie:
# \\nazwa komputera . stanowi nazwę komputera, który ma
wykonać zadanie. Brak tego parametru oznacza, że zadanie
zostanie wykonane na komputerze lokalnym.
# id . to numer identyfikujący zadanie. W razie gdyby nie
został określony, zadaniu zostanie przydzielony numer kolejny
wynikający z kolejki zaplanowanych zadań.
# /delete . oznacza usunięcie zadania o określonym numerze id.
# /yes . w połączeniu z /delete oznacza potwierdzenie usunięcia.
Przykłady:
# at 20:20 /EVERY:Thursday .chkdsk /f. . polecenie
to określa, że w każdy czwartek o godzinie
20:20 system powinien uruchomić program chkdsk
służący do sprawdzania stanu dysku twardego oraz
wyświetlania odpowiedniego raportu (każdemu
zadaniu AT przydziela tzw. numer PID,
numer zostanie podany jako wynik powyższego
polecenia, numeru tego można użyć
do ewentualnego skasowania zadania),
# at 2 /DELETE /YES . polecenie usuwa
z Harmonogramu zadań zadanie o numerze PID
2; opcja /YES oznacza, że nie jest konieczne
potwierdzanie przez użytkownika usunięcia zadania.
CONVERT.exe . służy do konwertowania dysków twardych
sformatowanych w systemie plików FAT do systemu plików
NTFS.
Składnia:
CONVERT wolumin /FS:NTFS [/V] [/CvtArea:nazwa_pliku] [/
NoSecurity] [/X]
Gdzie:
# wolumin . określa literę dysku (np. D:), punkt montowania
lub nazwę woluminu.
# /FS:NTFS . określa system plików, który zostanie przekonwertowany
do NTFS.
# /V . uruchamia polecenie w trybie szczegółowego raportowania.
# /CvtArea:filename . określa plik w katalogu głównym, który
będzie przechowywał pliki systemowe NTFS.
# /NoSecurity . ustanawia na konwertowanym systemie plik
ów listę ACL, pozwalającą na pełny dostęp grupie Wszyscy
(Everyone).
# /X . wymusza przed konwersją wymontowanie woluminu
i zamknięcie wszystkich otwartych plików.
Przykład: convert d: /FS:NTFS . polecenie spowoduje
konwersję systemu plików używanego na dysku D:
(np. FAT32) do nowszego systemu NTFS.
Polecenia usprawniające zarządzanie siecią
IPCONFIG.exe . narzędzie umożliwia przegląd konfiguracji
protokołu TCP/IP oraz zmianę niektórych jego ustawień.
Składnia:
IPCONFIG [/? | /all | /renew [interfejs] | /release [interfejs]
Gdzie:
# interfejs . powoduje wykonanie operacji w stosunku do
wskazanego interfejsu. W przypadku braku tego parametru
operacja zostanie wykonana wobec wszystkich interfejsów
zainstalowanych w systemie.
# /all . wyświetla wszystkie informacje o konfiguracji systemowych
interfejsów sieciowych.
# /release . wymusza uwolnienie dzierżawy ustawień interfejsu
korzystającego z usługi DHCP.
# /renew . wymusza odnowienie dzierżawy ustawień TCP/IP
z serwera DHCP.
Przykłady:
# ipconfig /all . wyświetla wszystkie informacje
o ustawieniach sieci i karty sieciowej,
# ipconfig /release . zwalnia ustawienia sieci pobrane
z serwera DHCP,
# ipconfig /renew . pobieranie ustawienia sieci z serwera
DHCP.


PING.exe . służy do wysyłania pakietów ICMP (może służyć
jako program testujący funkcjonowanie połączeń sieciowych).
ping [-t] [-a] [-n licznik] [-l rozmiar] adres_docelowy
Składnia:
# t . pinguje dany system dopóki działanie programu nie zostanie
przerwane przez użytkownika (aby obejrzeć statystyki
takiego pingowania, wciśnijcie Ctrl Break , aby zatrzymać
polecenie, użyjcie Ctrl C ),
# -a . tłumaczy adresy IP na nazwy DNS,
# -n licznik . liczba pakietów ICMP echo requests, które mają
być wysłane,
# -l rozmiar . określa rozmiar wysyłanego pakietu.
Przykład: ping .n 20 .l 20000 adres_ip_serwera_dns
. polecenie pinguje serwer DNS 20 pakietami ICMP
o wielkości 20000 bajtów każdy.
Polecenia umożliwiające operacje na plikach
ATTRIB.exe . umożliwia wyświetlanie lub zmiany atrybutów
plików.
Składnia:
ATTRIB.exe [+R | -R] [+A | -A ] [+S | -S] [+H | -H] [napęd:][-
ścieżka][nazwa_pliku] [/S [/D]]
Gdzie:
# + . ustawia atrybut,
# - . usuwa atrybut,
# R . atrybut tylko do odczytu,
# A . atrybut archiwum,
# S . atrybut pliku systemowego,
# H . atrybut plik ukryty,
# /S . użycie tej opcji powoduje, że działaniem attrib objęte są
zarówno pliki katalogu bieżącego, jak i jego podkatalogów,
# /D . użycie z kolei tej opcji powoduje, że działaniem ATTRIB
zostają objęte także katalogi.
ATTRIB przydaje się np. w sytuacji, kiedy konieczna
jest zmiana zawartości pliku BOOT.ini (plik
ten zawiera ustawienia BOOT loadera systemu
Windows). Plik BOOT.ini ma domyślnie przypisane
atrybuty a h s (a . archiwum, h . ukryty, s . systemowy).
Zdjęcie atrybutów umożliwia Wam edytowanie
pliku za pomocą np. standardowego Notatnika.
Powinniście wydać polecenie:
attrib .a .h .s c:\boot.ini
w celu zdjęcia atrybutów, zaś po zakończeniu edycji
pliku wydajcie polecenie:
attrib +a +h +s c:\boot.ini
w celu przywrócenia atrybutów.
DIR.exe . umożliwia wyświetlanie listy plików i podkatalogów
danego katalogu
DIR [dysk:][ścieżka][nazwa_pliku] [/A[[:]atrybuty]] [/B] [/C]
[/D] [/L] [/N] [/O[[:]porządek sortowania]] [/P] [/Q] [/S] [/
T[[:]pole czasowe]] [/W] [/X] [/4]
Składnia:
# [dysk:][ścieżka][nazwa_pliku] . określa dysk, katalog, oraz
pliki, które mają być objęte działaniem polecenia,
# /A: . wyświetla pliki o określonych atrybutach: D (katalog),
H (pliki ukryte), S (pliki systemowe), R (pliki tylko do
odczytu), A (archiwa),
# /B . wyświetla tylko czystą listę bez dodatkowych informacji
czy sortowania,
# /C . wyświetla separator w liczbach powyżej 999, ta opcja
jest domyślna, aby ją wyłączyć użyjcie /-C,
# /D . grupuje pliki w kolumny,
# /L . tylko małe litery,
# /N . wyświetla listę, w której nazwy plików i katalogów są
po prawej stronie ekranu (domyślnie są po lewej),
# /O: . wyświetla pliki/katalogi w określonym porządku,
gdzie: N (alfabetycznie), B (alfabetycznie po rozszerzeniach),
G (najpierw grupy katalogów), S (według rozmiaru,
od najmniejszego), D (według daty, najstarsze najpierw).
Wstawienie przed podanymi literami myślnika spowoduje
odwrócenie domyślnej kolejności (tym samym dir /o:-n
zwróci rezultat w postaci odwróconej listy alfabetycznej, tj.
od Z do A),
# /P . pauza po każdym wypełnieniu ekranu,
# /Q . wyświetla właściciela pliku,
# /S . wyświetla pliki danego katalogu oraz wszystkich jego
podkatalogów,
# /T: . wskazuje, które pola czasowe są wyświetlane lub używane
do sortowania: C (data stworzenia), A (data ostatniego
dostępu), W (data ostatniego zapisu),
# /W . wyświetla listę w dwóch kolumnach,
# /X . wyświetla nazwy plików i katalogów zgodnie ze schematem
8 znaków nazwy plus 3 znaki rozszerzenia,
# /4 . przy wyświetlaniu daty używa lat w zapisie czterocyfrowym.
Przykład: dir /o:n /p /q /s /x . polecenie zwróci listę plik
ów i katalogów z bieżącego katalogu i jego podkatalog
ów, wskazując przy tym właściciela każdego obiektu,
jego nazwę w schemacie 8x3 i przy zastosowaniu
pauzy po każdorazowym wypełnieniu listą ekranu.
Ponadto, zwrócona przez dir lista będzie posortowana
alfabetycznie.

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL